আচাৰ্য চাণক্য ভাৰতৰ অন্যতম আগশাৰীৰ পণ্ডিত। তেওঁ বৰ্ণনা কৰা নীতিসমূহ আজিও আমাৰ বাবে উপযোগী। চাণক্যই কেৱল আমাৰ জীৱনত উপযোগী হ’ব পৰা কথাই উল্লেখ কৰা নাই, তেওঁৰ নীতিত স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্পৰ্কৰ বিষয়েও উল্লেখ কৰিছে। বিশেষকৈ কিছুমান স্বভাৱ থকা নাৰীক বিয়া কৰালে স্বামীৰ জীৱন নৰক হৈ পৰে। কেনেধৰণৰ স্বভাৱৰ নাৰীক বিয়া কৰাব নালাগে জানো আহক।
যিসকলৰ পত্নী বৰ খঙাল, তেওঁলোকৰ জীৱন নৰকতকৈও বেয়া কাৰণ প্ৰতিটো সৰু সৰু কথাকে লৈ কাজিয়াৰ বাবে হতাশাত ভুগিব পাৰে। বহুতে পত্নীৰ প্ৰতি বিৰক্ত হোৱাৰ বাবে ভুল পদক্ষেপ লয়। কিন্তু এই সকলোবোৰৰ মাজতো পত্নীৰ স্বভাৱ সলনি নহয়।
যাৰ পত্নী সন্দেহবাদী, তেওঁলোকৰ জীৱন কান্দোনতে পাৰ হৈ যায় কাৰণ এনে এগৰাকী মহিলাই সকলো কথাতে সন্দেহ কৰে। পত্নীৰ এই অভ্যাস স্বামীৰ বাবে মৃত্যুৰ দৰেই বেদনাদায়ক। বহু সময়ত এই অভ্যাসেও স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত বিচ্ছেদ ঘটায়।
পত্নীৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ বেয়া অভ্যাসটো হ’ল অতিৰিক্ত খৰচ কৰা। এনে লোকৰ জীৱনত কেতিয়াও উন্নতি হ’ব নোৱাৰে কাৰণ তেওঁলোকৰ পত্নীৰ খৰচে তেওঁলোকক সদায় ঋণৰ জালত আৱদ্ধ কৰি ৰাখে। পত্নীৰ খৰচৰ অভ্যাসৰ বাবে তেওঁলোকৰ আৰ্থিক অৱস্থা সদায় বেয়া, গতিকে তেওঁলোকে নিজৰ চখবোৰ পূৰণ কৰিব নোৱাৰে।
কিছুমান মহিলা স্বাভাৱিকতে এলেহুৱা। বিয়াৰ পিছতো তেওঁলোকৰ অভ্যাস সলনি নহয়, যাৰ বাবে প্ৰায়ে স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত কাজিয়া হয়। পত্নীৰ এই অভ্যাস কেৱল স্বামীৰ বাবেই নহয় সমগ্ৰ পৰিয়ালটোৰ বাবেও উদ্বেগৰ কাৰণ হৈ পৰে, কিন্তু তেতিয়াও তেনে পত্নীৰ স্বভাৱ সলনি নহয়।
